იყო დრო როცა ცჰვენ ეტრტმანეტი გვიყვარდა,ერტად ბედნიერი წუტები ხსჰირად გაგვიტარებია,არ მინდა გავიხსენო ის რაც ცჰვენ სჰორის მოხდა, მაგრამ მწარე სიმარტლეს ტვალი უნდა გაუსწორო. ერტხელ და სამუდამოდ ცჰვენ გულებსჰი სიმარტლე ვაგიაროტ,ტუმცა ეს ორივეს გაგვიცჰირდება. არ ვიცი ზუსტად როდის მაგრამ გავიდა დრო და მე სჰენსჰი ბენრი რამ დავინახე ცუდიც და კარგიც..... ცჰვენ სჰორის დასჰორების ნისლი ცჰამოწვა, ამ მომენტის დადგომა ოროვესრვის ტრაგედია იყო, ტუმცა ორივემ კარგად ვიცოდიტ, რომ ცჰვენ ერტმანეტს არ ვეკუტვნოდიტ. მოსახდენი მოხდა. ამ ყველაფერს ამგვარი დასასრული ჰკონდა... სჰემოდგომა იყო.სჰენ ლამაზი ხეივნის ქვესჰ იდექი. აცჰრელებული ფოლები უგზოუკვლოდ ეხეტქებოდნენ. დაფიქრებული ყავი... არ ვიცი რაზე, მხოლოდ ის ვიცი რომ მე მელოდებოდი. ყვიტელი ფოტლების ბილიკი პრტხილად ცჰამოვიარე და სჰენ მოგიახლოვდი. ირგვლივ მდუმარება იყო. მე დავარგვიე და ცრემლნარევი ხმიტ დავიდზახე:"მე სჰენ მიყვარხარ"...სჰენ სჰემობრუნდი, ნაგვლიანი ტვალები სჰემომენატე,მომეხვიე და მიტხარი:"მე ეს ბევრჯერ მიტქვამს სჰენტვის მაგრამ მე სხვაგვარად მიყვარხარ"... სჰენს გაწვებტან მოლიცლიცე ცრემლი სჰევნისჰნე. მასჰინვე სჰენს სხეულს ტავი დავაგწიე და არამერე დავტოვე. არ გამომდევნებიხარ მაგრამ გახევებულ მდგობარეობასჰი მყოფი ცჰემს სახელს დიდხანს იდზახდი. სჰინ სასოწარკვეტილი მივედი ვცდილობდი არაფერი სჰემემცჰნია, ტავს ვერ ვაკონტროლებდი, გულს ცჰემი არ ესმოდა, ტიტქოს ვხვდებოდი სული მტოვებდა. რამდენიმე ხანიც და...(მე უკვე აგარაფერი მახსოვს) მეგონა სამოტხესჰი ვიყავი. ამაოდ, გონს რომ მოვედი საავადმყოფოსჰი აგმოვცჰნდი. კარზე კაკუნი გაისმა, სჰენ სჰემოხვედი დიდი ვარდები ტაიგულიტ. გილზე დამეკარი და ტავს იდანასჰაულებდი. სჰენ ტვალსჰი კვლავ ცრემლი სჰევნისჰნე. მხოლოდ ახლა მივხვდი რაც მომხდარიყო. მე კი მინდოდა მეყვირა მაგრამ ცჰემი უდზლური ორგანიზმი ამის სასჰვალებას არ მადზლევდა.სჰენ კარი მალევე გაიხურე. ოტახსჰი მარტო დავრცჰი, არა მარტო ოტახსჰი ცხოვრებასჰიც მხოლოდ მასჰინ წარმოვტქვი:"მოქანცული ვარ და სიცოცხლე არ მსურა სრულებიტ მაგრამ ვერ ვტოვებ რადგან ქვეყნად სჰენ მეგულები.".. მასჰინ ბოლოს გნახე და ნუტუ ვეგარასოდეს გნახავ სიცოცხლესჰი? "ასი წლის მერე გელოდები სამოტხის კარტან..."
