პოსტში მინდა წარმოგიდგინოთ ის ღირსებები, რომლებიც ქართულ ენას სხვათაგან გამოარჩევს და წინ აყენებს…

გაკონტრრევოლუციონერებულებისნაირებისათვისაც – (ყველაზე ბევრი ასო)

გვბრდღვნის – (ყველაზე ბევრი თანმიმდევრული თანხმოვანი)

მიჭმიე, მისმიე, მიკმიე – (ოთხპირიანი: მე შენ იმას ის)

ჭაა – (ყველაზე მოკლე წინადადება)

ადანდალი-დანდალი, დელიო-დელა, ჰერი-ჰერი – (უაზრო აზრიანები )

გოგო-ბიჭები, და-ძმა, ცოლ-ქმარი, დედ-მამა, ქალ-ვაჟი – (მენტალიტეტის ამსახველი – ქალის აღმნიშვნელი სახელის დაყენება სუსტი სქესისადმი უდიდეს მოწიწებას გამოხატავს)

ცხვარი, ერკემალი, ყოჩი, ვერძი, ბატკანი, კრავი, ბეკეკა, ჭედილა, ნერბი, თოხლი, შაქი, შიშაგი, აზმანი, ბუწი, ამლიკი, ნაბიჭევი, ტარიგი – (ერთი ცხოველის 16 სახის დასახელება)

გააუარესა – (ყველაზე მეტი ხმოვანია თანმიმდევრობით)

გენაცვალე, შენი ჭირიმე, შენი კვნესამე, შენ შემოგევლე – (მიმართვა-ალერსი-დამოკიდებულების გამოხატვა)

დედა, დედაკაცი, დედაბოძი, დედამთილი, სადედე, უდედო, დედობრივი, დედამიწა და სხვ. – (ფუძე რომელზეც დამყარებულია 20-ზე მეტი სიტყვა )

აი ია – (5 უნიკალური მახასიათებელის მქონე წინადადება: მარტივი, მარტივი ბავშვებისთვის, მხოლოდ ხმოვნები, მშვიდობიანი მენტალიტეტის მქონე, სიმეტრიულ სიტყვიანი)

უთვალთვალებს, დაპირდება, მიაყურადებს, გაგულისდება, გახელდება, დანაღვლიანდება, მოათავებს, მიუთითებს, მიემხრობა, გაუმკლავდება, იკისრებს, გაჰქუსლა, ჩაიმუხლა, გაკოჭა – (ფაქტი, თუ როგორ გადმოაქვს ენას ნებელობაში მთელი სხეული, როგორ ფლობს და წარმართავს მას თავის ნებაზე )

პ.ს. ეს რა თქმა უნდა ზღვაში წვეთია, ვინაიდან ქართულ ენაში უხვადაა ჩადებული ღვთაებრივი სიბრძნე, რასაც უამრავი ქართული სიტყვის ეტიმოლოგია მოწმობს. ქართული ენის საკრალურ მნიშვნელობაზე საუბრობს იოანე ზოსიმეც თავის "ქებაჲ და დიდებაჲ ქართულისა ენისაჲში” :

"დამარხულ არს ენაჲ ქართული დღემდე მეორედ მოსვლისა მესიისა საწამებელად. რათა ყოველსა ენასა ღმერთმან ამხილოს ამით ენითა.”

ხოლო ვისაც ამ უდიდესი ავტორიტეტის მქონე მოღვაწის სიტყვები არგუმენტად გეცოტავებათ წაიკითხეთ წიგნი "გრაალი – ხე შეცნობისა”