ნინა:

– ტყუპისცალი და მყავს. ერთმანეთს ძალიან ვგავართ. ვერასოდეს ვერავინ გვანსხვავებდა. ამას კარგადაც ვიყენებდით. გაკვეთილებს ერთმანეთის მაგივრად ვყვებოდით, ბევრი სიტუაციიდან ადვილად გამოვდიოდით, პაემნებზე ერთმანეთის მაგივრად დავდიოდით და ამ ყველაფრით ძალიან ვხალისობდით. ჩვენი მსგავსება მხოლოდ გარეგნობით არ შემოიფარგლებოდა, ხასიათიც და გემოვნებაც ერთნაირი გვქონდა და ეს არანაირ დისკომფორტს არ გვიქმნიდა, პირიქით სწორედ ამით ვიწონებდით თავს. ხშირად მშობლებიც კი ვერ გვანსხვავებდნენ. ამირანი პატარაობიდანვე ძალიან მომწონდა. მის მიმართ არც ნინა იყო გულგრილი. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ გარეგნულად ძალიან ვგავართ ერთმანეთს, მან რატომღაც მე ამომარჩია. ნინა ცდილობდა, არ შეემჩნია, მაგრამ ამის გამო ძალიან ბრაზობდა. ამირანის გამოჩენამ ჩვენი ურთიერთობა საგრძნობლად შეცვალა. ხშირად ვკამათობდით, ყოველთვის ცდილობდა ხელი შეეშალა და პაემანზე არ გავეშვი. მე და ამირანს მარტო არასოდეს გვტოვებდა, სულ ჩვენთან ერთად იყო. მე ამას ყურადღებას არ ვაქცევდი. მეგონა მისი ეს საქციელი სრულიად ნორმალური იყო. რაც დრო გადიოდა, ნინა სულ უფრო აგრესიული ხდებოდა. ის არამარტო მე, არამედ ამირანსაც ხშირად ეჩხუბებოდა. სახლშიც ყველა ამჩნევდა მის ამ ცვლილებას. მაშინ ვერ ვხვდებოდი, მაგრამ ახლა კი ვიცი, რომ ნინასაც უყვარდა ამირანი. ალბათ ეს მოსალოდნელიც იყო, ჩვენ ხომ ტყუპები ვართ, თანაც უკვე აღვნიშნე, რომ მე და ნინას ერთნაირი გემოვნება გვაქვს. სწორედ ეს გახდა მისი ხასიათის მოულოდნელი და რადიკალური ცვლილების მიზეზი. ერთ დღესაც მე და ამირანმა გადავწყვიტეთ დავქორწინებულიყავით, რა თქმა უნდა, ეს ამბავი პირველ რიგში ნინას ვუთხარით. ეს ამბავი რომ მოისმინა, ფერი დაეკარგა, ანერვიულდა, ხელები აუკანკალდა და უკანმოუხედავად გაიქცა. ჩემი დის ამ საქციელმა გამაკვირვა და ამავე დროს აღმაშფოთა კიდეც. სწორედ მაშინ აეხადა ფარდა მის რეალურ განცდებს. მე და ამირანმა გადავწყვიტეთ სასწრაფოდ დაგვეწერა ჯვარი, ნინასთვის ყურადღება არ მიგვექცია და ისიც იძულებული გახდებოდა ამ ამბავს შეგუებოდა. მეორე დილით უნდა გავპარულიყავით, იმ დღეს სახლში უბედნიერესი დავბრუნდი. სამწუხაროდ, ეს ბედნიერება დიდხანს არ გაგრძელებულა.

– რატომ, რა მოხდა?

– სახლში რომ შევედი, ყველაფერი თავდაყირა დამხვდა. ფარდები ჩამოხეული იყო, ჭურჭელი დამსხვრეული. დედაჩემის ქვითინის ხმა ისმოდა. სახლში უამრავი ხალხი მოგროვილიყო. ვერ მივხვდი, რა ხდებოდა. შემდეგ მამაჩემი გიჟივით მომვარდა, რაღაცას მიყვიროდა, პასუხს მთხოვდა. თურმე ნინა თავის ოთახში ჩაკეტილა და ვენები გადაუჭრია. არავინ იცის რამდენ ხანს იყო ამ მდგომარეობაში, ჩემი მშობლები შინ გვიან დაბრუნდნენ. ნინა ძალიან მძიმე მდგომარეობაში იყო, არ ვიცოდით გადარჩებოდა თუ არა. იმ წუთას ამირანი საშინლად შემზიზღდა. მხოლოდ მათ შეუძლიათ გამიგონ, ვისაც ტყუპისცალი ჰყავთ, მხოლოდ მათ იციან, თუ რა ძლიერია ტყუპების სიყვარული, ეს აუხსნელი ფენომენია. ის ღამე საავადმყოფოში გავატარეთ. სიკვდილს ებრძოდა ადამიანი, რომელთანაც მაკავშირებს სიცოცხლის ყოველი წუთი. ნინა ჩემთვის უფრო მეტია, ვიდრე უბრალოდ და. ის ჩემი ნაწილია, რომლის გარეშე სიცოცხლე ვერც კი წარმომიდგენია. გადავწყვიტე ამირანს დავშორებოდი. არჩევანი უნდა გამეკეთებინა ორ უძვირფასეს ადამიანს შორის, მე ნინა ავირჩიე.

– ნინამ რა გითხრათ?

– მეორე დღეს, როცა ნინა გონს მოვიდა, ჩემთან საუბარი ითხოვა. როცა რეანიმაციაში შევედი, საშინელი თვალებით შემომხედა. დიდხანს დუმდა, საუბარს ვერც მე ვბედავდი. მითხრა, რომ ამ მდგომარეობაში ჩემ გამო იყო, რომ ყველაფერში მე ვიყავი დამნაშავე, რომ მთელი იმ პერიოდის განმავლობაში, როდესაც მე და ამირანი შეყვარებულები ვიყავით, მე ოცნებებში დავფრინავდი და მის ტანჯვას ვერც კი ვამჩნევდი. ბევრი საშინელება მითხრა, გახსენება არ მინდა. ბოლოს კი კატეგორიულად მომთხოვა, რომ არჩევანი გამეკეთებინა მასსა და ამირანს შორის. მე გადაწყვეტილება მანამდე მქონდა მიღებული. ნინას პატიება ვთხოვე. ამირანს დავურეკე და მასთან ყველანაირი ურთიერთობა გავწყვიტე, თან ისე, რომ ნამდვილი მიზეზი არ მითქამს. ნინა საავადმყოფოდან მალევე გამოწერეს. ის ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდა. თითქოს ყველაფერი დაივიწყა, თუმცა ჩვენს შორის ძველებური ურთიერთობა ვეღარ აღდგა. ჩვენს შორის გაჩნდა დიდი უფსკრული, რომელიც ერთმანეთთან ახლოს მისვლის საშუალებას არ გვაძლევს. ნინას უკვე შეყვარებული ჰყავს, ძალიან ბედნიერია და მალე დაქორწინებასაც აპირებენ. ჩვენმა მშობლებმა უკვე დაიწყეს საქორწილო სამზადისი. ყველა ბედნიერია, მე კი არავის ვახსოვარ. ყველას ნინა ეცოდება, ყველა მას თანაუგრძნობს, რადგან ვენები გადაიჭრა და საავადმყოფოში მოხვდა, არავის აინტერესებს, მე რას ვგრძნობ, რას განვიცდი. იმ ამბებმა დიდი დაღი დამასვა. ხასიათი შემეცვალა, სულ მოწყენილი ვარ, აღარაფერი მიხარია, დარწმუნებული ვარ, ბედნიერი ვერასოდეს ვიქნები. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ ამირანს დავუკავშირდე, ბოდიში მოვუხადო და ყველაფერი ავუხსნა, მაგრამ გამბედაობა არ მყოფნის. ორი ჩემთვის უსაყვარლესი ადამიანი დავკარგე, ადამიანები, რომელთა გარეშე ცხოვრებაც ვერ წარმომედგინა. არ ვიცი, რა ვქნა, როგორ მოვიქცე. მჭირდება ადამიანი, რომელიც დამარიგებს, სწორ გზაზე დამაყენებს. იქნებ ჯობდეს, ამირანთან ურთიერთობა აღვადგინო. თუ თვითონ არ ისურვა, მისი ნებაა, არც გავამტყუნებ, მაგრამ ალბათ მე მაინც უნდა ვცადო. ცხოვრება რამდენიმე წამში ნამდვილ სატანჯველად მექცა. ერთ დროს უბედნიერესი ვიყავი, ახლა კი ყველაზე უბედური და მარტოსული ვარ.