ბიოგრაფია:
ვაჟა ფშაველა (ლუკა პავლეს ძე რაზიკაშვილი) (14. VII. 1861, სოფ. ჩარგალი,
ახლანდელი დუშეთის რ-ნი – 27. VII. 1915, თბილისი). ქართველი პოეტი. 8
წლამდე ჩარგალში იზრდებოდა მამის, თვითნასწავლი სოფლის მღვდლის პავლეს, და
ბარბალე (გულქან) ფხიკელაშვილის წვრილშვილიან ოჯახში. სწავლობდა თელავის
სასულიერო სასწავლებელში. 1877 – 1879 წლებში – თბილისის სამასწავლებლო
ინსტიტუტთან არსებულ ორკლასიან სამოქალაქო სასწავლებელში. 1883 – 1884
წლებში პეტერბურგის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტის თავისუფალი
მსმენელი იყო. ხელმოკლეობის გამო დატოვა უნივერსიტეტი და დაბრუნდა
სამშობლოში.
ვაჟა-ფშაველა მთის ხალხში დიდი გავლენით სარგებლობდა.
იშვიათად თუ ჩამოდიოდა ბარად. სწორედ ფშავური ზამთრის გრძელ ღამეებში
დაიწერა მისი გენიალური პოემები, მოთხრობები და ლექსები. ვაჟას პირველი
კორესპონდენცია ”წერილი ხევსურეთიდან” 1879 წელს დაიბეჭდა (”დროება” №1);
პირველი თარგმანი ერკმან-შატრიანის მოთხრობისა ”ფეოდალის აღზრდა” – 1880
წელს (”ივერია”, № 4); პირველი ლექსი ”მეომარი” – 1881 წელს (”იმედი”, № 3
– 4); პირველი მოთხრობა ”სურათი ფშავლის ცხოვრებიდან” – 1881 წელს
(”დროება”, № 184). მისი შემოქმედება XIX საუკუნის ქართული კრიტიკული
რეალიზმის უმაღლესი საფეხურია. პოეტის მხატვრული მსოფლგაგების ქვაკუთხედია
ხალხურობა და რეალიზმი. პოეზიის ვაჟასეული გაგება, მისი რეალისტური კრედო
წარმოჩენილია ლექსებში: ”მთას ვიყავ” (1890); ”სიმღერა” (1896); ”სიტყვა
ეული” და სხვ.
ქართველ პოეტთა შორის ვაჟა ყველაზე ღრმად ჩასწვდა
ბუნების საიდუმლოებას. პოეტისათვის მშვენიერება განფენილია სინამდვილის
აურაცხელ კონკრეტულ ფორმაში. მისთვის მთები არა მხოლოდ ესთეტიკური
ჭვრეტისა და ტკბობის საგანია, არამედ ეთიკური მწვერვალიც (”გამამერია
ჭაღარა”, 1894; ”მთათ მითხრეს”, 1897 და სხვ.). ქართველი ხალხის
გაღვიძებულ ეროვნულ თვითშეგნებაზე მებრძოლ, შეუპოვარ კილოზეა დაწერილი
მისი ლექსები (”ომის წინ ჯარის სიმღერა”, 1888; ”ბაკლერი”, 1899;
”კახეთს”, 1913; ”ფშაველი ჯარისკაცის სიმღერა” და სხვ.).
ვაჟა-ფშაველას
პიროვნული სრულყოფის, ”კაი ყმის” ვაჟკაცური კულტის დამამკვიდრებელია
ქართულ პოეზიაში ლექსები: ”კაი ყმა”, 1908; ”პასუხი ბაჩანას”, 1913;
”ფშავლის სიყვარული”, 1891 და სხვ.
ვაჟა-ფშაველას პოეზიაში
სრულყოფილად განხორციელდა XIX საუკუნის ქართული ლიტერატურის ერთ-ერთი
უმნიშვნელოვანესი მიზანდასახულება – ეროვნული ეპოპეის შექმნის ამოცანა. ამ
თემას ეძღვნება მისი ეპიკური პოემები: ”ალუდა ქეთელაური”, 1888;
”ბახტრიონი”, 1892; ”სტუმარ-მასპინძელი”, 1893; ”გველის მჭამელი”, 1901 და
სხვ. უნდა აღინიშნოს, რომ ამ პოემებით პოეტმა სამყაროს მხატვრულ
გააზრებაში შემოიტანა ის ძირითადი, რომ ცხოვრება აუცილებლად მოითხოვს
ძირეულ გარდაქმნას, რაც შესაძლებელია მხოლოდ სულიერად სრულქმნილი, ძლიერი
პიროვნების ტიტანური შემართებით.
ვაჟას პოეტური სტილი მკვეთრად
გამოირჩევა მთელი XIX საუკუნის ფონზე. უნიკალური შინაარსისაა XIX საუკუნის
ქართული ლირიკული პროზის ნიმუშები: ”შვლის ნუკრის ნაამბობი”, 1883; ”ხმელი
წიფელი” (1888 – 1889); ”ქუჩი”, 1892; ”მთანი მაღალნი”, 1895 და სხვ.
ვაჟა-ფშაველას
დრამატული ნაწარმოებებიდან აღსანიშნავია დრამა ”მოკვეთილი”, 1894. ისიც
აღსანიშნავია, რომ იგი დაუზარებლად კრებდა და აქვეყნებდა ხალხური პოეზიის
ნიმუშებს (”ლაშარობა”, 1888; ”ფშავლები” – ”ძველი და ახალი ფშავლების
პოეზია” – 1896 და სხვ.). ”ცივილიზებულ” სამყაროსთან განშორებული პოეტი
გამუდმებით ადევნებდა თვალს კაცობრიობის სულიერი განვითარების რთულ
პროცესს და თავდავიწყებით ცდილობდა გამოენახა პასუხი ეპოქის მტკივნეულ
კითხვებზე, დაედგინა მანკიერების პირველმიზეზები და მათგან განკურნების
საღი წყაროები. მისი ნაწარმოებები თარგმნილია ინგლისურ, ფრანგულ, რუსულ და
გერმანულ ენებზე.
თხზ.: თხზულებათა სრული კრებული ხუთ ტომად, თბ., 1961; თხზულებათა სრული კრებული ათ ტომად, თბ., 1964.
